Aktualna wersja na dzień 12:44, 27 lut 2017

Opis

Każda rasa ma swoją kulturę. Kultury te różnią się diametralnie, począwszy od wyznań i religii, przez obrzędy, ceremonie i rytuały, a kończąc na upodobaniu w walce, mądrości, sztuce. Kulturę tworzą wszystkie te rzeczy, zapewniając nowemu członkowi społeczności wzrastanie w ustalonych zasadach i prawidłach. Częstokroć w obrębie jednej rasy czy narodu pojawiają się lokalne struktury kultur. Regionalne nazwy pewnych przedmiotów, regionalne przepisy na potrawy, czy regionalne zwyczaje. Nie inaczej było na północy królestwa Valfden, w hrabstwie, które od swego powstania było zupełnie inne, zupełne odmienne. Revar, północne hrabstwo Valfden dość szybko zostało skolonizowane. Niedostępne masywy górskie i wielkie pokryte lasami kotliny stały się domem Nieśmiertelnych. Ludność, która osiedliła się na w pobliżu wampirzych twierdz szybko wykształciła kulturę znaną ze wszystkich krain świata - kulturę silnych i nieugiętych mężczyzn, hardych i zawziętych kobiet. Kulturę nordycką.

Nordowie

Nordycki wojownik

"Tutaj każdy jest równy. Nie ważne, dziewczynka czy chłopiec. W żyłach każdego z nas jest zew, zew Północy. Ta ziemia rodzi silnych i twardych ludzi. Nas!" - Targon z Progów.

Siła ludzi Północy wynika z ich kultury. W wychwalaniu siły, odwagi, honoru, umiejętności bojowych, odpowiedzialności i wierze. Opowieści starych wojowników, łowców i tropicieli rozbudzają wyobraźnię dzieci. Tedy każde z nich chce z łukiem i mieczem wejść w knieje, chce z kusza i toporem zejść do groty. Wychowani na twardej i nieustępliwej północnej ziemi, pośród okrytych śniegiem wzgórz i gęstych puszcz wyrastają na upartych i gotowych na poświęcenia ludzi. Są ściśle związani ze swoją rodziną, za którą gotowi są oddać swe życie. Równie wielkie poświęcenie są gotowi położyć na szali walki o swą ziemię, swą małą ojczyznę, a także w upodobaniu swej wielkiej matki - Ventepi, pani natury, łowów i płodności.

Wielu spiera się o to, która część Valfden wykazuje największy regionalizm, a zdania były i są podzielone. Jedno jednak przyznają wszyscy. Żaden regionalizm wyspy nie wpływa tak silnie na jego mieszkańców i nie wywiera na nich tylu zasad i reguł, co folklor północy. To właśnie tam powstały pieśni, które śpiewa się na wojackich ucztach i podczas nocnych biwaków. Każdy zaś, kto słyszał revarską pieśń i słuchających jej dzieci, widział jak w ich oczach zapalają się ogniki i czuł, jak nieznana mu siłą podnosi jego ducha i napełnia go siłą. Taka bowiem jest tajemnicza moc, ukryta w dziękach dud, gęśli i piszczałek. W niskim głosie mężczyzn i w wysokim głosie kobiet. W nich żyje duch północy.

Zapach Jaśminu