Aktualna wersja na dzień 10:16, 12 gru 2021

Opis

Herb jest znakiem rozpoznawczo-bojowym, wywodzącym się z symboliki heroicznej lub znaków własnościowych, ustalany według ścisłych reguł heraldycznych, pełniący funkcję wyróżnika osoby stanu szlacheckiego, także rodziny, rodu, organizacji, cechu rzemieślniczego, miasta, jednostki podziału terytorialnego lub państwa.

Każdy herb zawiera w sobie godło - symbol wyróżniający, znak rozpoznawczy przynależności osoby bądź przedmiotu do szerszej grupy rodowej, prawnej lub społecznej.

Jak uzyskać herb

Jeśli otrzymałeś od króla tytuł szlachecki, możesz utworzyć herb swojego rodu. Pamiętaj jednak, by przygotować herb adekwatny do historii i pochodzenia swojej postaci. Ważne jest, by unikać symboli królewskich, ponieważ zarezerwowane są one tylko dla herbów dynastii panujących w danych krajach. Wraz ze stworzeniem herbu wiąże się również wybór barw bojowych. Można wybrać nawet do czterech wymieszanych barw. Dla przykładu barwy Valfden to niebiesko-żółta chorągiew.

Rody Marantu

Ród Aquila

Ród Aquila wywodzi się z kontynentu. Jego korzenie sięgają starego rodu Myrtańskich władców z dynastii Serquilów. Po wybuchu wojny domowej w Myrtanie młody książę Isentor wyrzekł się rodu swych ojców na zawsze wyrzucając z godła głowę jednego z orłów. Ponadto zmienił barwy z czarno-białych na niebiesko-żółte, symbolizują one wierność ideałom, najwyższe wartości i wiedzę ale i zdradę, której musiał dopuścić się książę w celu ratowania poddanych. Orzeł w herbie spogląda na zachód, ponieważ Król Isentor I założył swoje państwo na małej wyspie Marant, położonej na wschód od kontynentu. Strona, w którą spogląda orzeł symbolizuje czujne spoglądanie na Myrtane. Obecnie herb jest również symbolem państwa Valfden, które jest tym, co udało się uratować po upadku asteroidy.

• Głowa rodu: hrabia Isentor Aquila
• Posiadane tytuły: Hrabia Maer, szlachcic Hardor

Ród Serquila

Ród Serquila wywodzi się z Myrtany położonej na kontynencie. Dynastia sięga wielu setek lat, zaś jej herb wywodzi się ze starej legendy przekazywanej z pokolenia na pokolenie. Podobno w czasie zagrożenia ostatniego zrywu jaszczuroludzi długo po wielkiej wojnie, dwóch mężnych braci stanęło na czele wojsk, w obronie mieszkańców tego, co obecnie nazywamy Myrtaną. Wykazali się na tyle w boju, że okrzyknięto ich orłami Myrtany, ponieważ poradzili sobie z jaszczuroludźmi równie dobrze co orzeł podczas polowania na węża. Ustalono wtedy święte prawo dziedziczności. W Myrtanie władza spoczywa na barkach dwójki najstarszego rodzeństwa, wspólnie rządzą oni państwem. Dlatego w godle Myrtany mamy dwugłowego orła z jedną koroną. Prawo to spisywało się przez setki lat do pierwszej wojny domowej pomiędzy Meanebem a Elanberenem. Po wielu bitwach Elanberen wspólnie ze swym bratankiem Isentorem zdołali pokonać i uwięzić Meaneba. Myrtana jednak nie zaznała już więcej pokoju. Targana mniejszymi konfliktamii pomiędzy lokalnymi baronami trwała w wojennej zawierusze do śmierci Elanberena. W okresie bezkrólewia Myrtaną rządzi rada magów ognia, próbując utrzymać stabilność w państwie i nie doprowadzić do kolejnej wojny domowej.

• Głowa rodu: Enaraw I Serquila
• Posiadane tytuły: Cesarz Ardenosu

Ród Cadacus

[opis]

• Głowa rodu: Szlachcic Gunses Cadacus
• Posiadane tytuły: Szlachcic

Ród Morii

[opis]

• Głowa rodu: Hrabia Devristus Morii
• Posiadane tytuły: Hrabia Verran, baron Cervar

Ród Tacticus

Historia rodu Taciticus jako szlacheckiego zaczyna się 15 lat temu gdy 13. Astas. 2 roku II Ery po bitwie o „Zielone Równiny” i za zasługi w wojnie z Meanebem Komandor Kruczego Bractwa Aragorn Tacticus otrzymał tytuł barona Kadev wraz z wszystkimi przyległościami. Jak sam wspominał przyjął tytuł dość niechętnie ale nie wypadało mu odmówić. Wróćmy jednak do początku. Aragorn Tacticus, urodzony 1 Hemis 25739 roku I Ery w Al’Sahim w Ishgharze. Jego rodzina zajmowała się handlem i dyplomacją, młody Aragorn wraz ze swoim bratem bliźniakiem Aerandirem wychowywali się więc z dala od Elanoi i stricte elfiej kultury. Miało to ogromny wpływ na podejście do życia przyszłego Hrabiego. Wychowywany wśród kupców, najemników i podróżników szybko opuścił rodzinne gniazdo i z początku pracował jako najemnik u Ishgharskiego rodu Khaledów. Należy tu zaznaczyć że obie rodziny są ze sobą spokrewnione i prowadziły wspólne interesy na przestrzeni wieków. Aragorn spędził w Ishgharze 60 lat po czym wyjechał w trwającą 91 lat podróż po świecie. W tej tułaczce towarzyszył mu jego brat Aerandir. Między rokiem 25800 a 25806 dotarli do Elanoi gdzie natknęli się na sektę zwaną Zgromadzeniem Angelosa, byli młodzi i naiwni więc do nich przystąpili. Na Veris 25895 roku patrol X Komturii Kruczego Bractwa natrafił na wioskę pełną zabitych ludzi sekty, nad ciałami siedziała dwójka elfów. Byli cali we krwi, jak się okazało byli to Aragorn i Aerandir. Sami zaszlachtowali 40 siepaczy sekty. Aragorn wyjawił później że gdy kazano mu zabić kobiety i dzieci tylko dlatego że nikt nie chciał przystąpić do Sekty co w nich pękło. Po tym zdarzeniu bracia rozdzielili się, o Aerandirze słuch zaginął zaś Aragorn wstąpił w szeregi Kruczego Bractwa gdzie szybko zyskał opinię świetnego stratega i znakomitego dowódcy. Słynął z tego że odmawiał awansów które wiązały się z większą ilością papierkowej roboty niż spędzania czasu w polu. O jego życiu w Bractwie nie ma wielu informacji, większość utajniono ze względu na charakter zadań jakie wykonywał. Nieoficjalnie mówi się że szpiegował Samotnych Łowców w Aldarze. Więcej wiadomo o jego udziale w walkach przeciw Zgromadzeniu Angelosa, szczególnie w ostatnich latach istnienia sekty na kontynencie. Zgromadzenie Angelosa wytępiono w 26500 roku w bitwie pod Psim Stolcem i kluczowej o Fort Feldern gdzie dowodził Komandor Szafir z XV Komturii. Poległ on w bitwie ginąc z rąk – a raczej szponów – demona, w ostatniej fazie bitwy mag sekty przyzwał demona, Szafir nie dał rady go pokonać, demon powalił jeszcze trzech innych członków Bractw. Dopiero Major Aragorn Tacticus ubił bestię strzałem z łuku i wyniósł ciało Szafira z płonącej twierdzy za co dostał tytuł Komandora Bractwa i możliwość założenia swojej komturii. Tę założył dopiero po otrzymaniu tytułu barona Kadev za zasługi w wojnie z Meanebem. I tak Aragorn w końcu się ustatkował, związał się z Valfden i zajął się dbaniem o bezpieczeństwo kraju. W okresie od 2 do 7 roku II Ery walczył z resztkami Zgromadzenia Angelosa które to usiłowało odrodzić się na Valfden, sekta została pokonana 9 Astas 7 roku II Ery. Około 11 roku II Ery miało miejsce dziwne zdarzenie, Aragorn zmarł w tajemniczych okolicznościach, ale równo rok później odnaleziono go w odizolowanej górskiej wiosce nie pamiętającego ostatniego półtora roku. Prawdopodobnie to buntownicy usiłowali pozbyć się jednej z osób która mogła pokrzyżować im plany. Wiele na to wskazuje gdyż 27 Astas 14 na Valfden wybuchła trwająca 3 lata wojna domowa. Czy to długo czy krótko niech osądzą potomni, ważne jest to że Aragorn w końcu stłumił rebelię dając się wykazać w trakcie bitew swoim wiernym towarzyszom. Za zakończenie buntu otrzymał tytuł Hrabiego Kevan. Po przemianie w czarnego dracona Aragorn przyjął za herb czarnego smoka na czerwonym tle. Smok symbolizować ma siłę i mądrość a czerwień krew w której toną wrogowie Tacticusów. 6.02.20 eII Aragorn Tacticus został pozbawiony przez miłościwie panującego władcę Isentora I Aquila wszelkich szlacheckich przywilejów za popełnione zbrodnie.

• Głowa rodu: Melkior Tacticus
• Posiadane tytuły: Baron Peran, Szlachcic Javemir i Kallar.

Ród Trevant

[opis]

• Głowa rodu: Salazar Trevant
• Posiadane tytuły: brak

Ród Ñoldor

[opis]

• Głowa rodu: Baron Elrond Ñoldor z Elanoi
• Posiadane tytuły: Szlachcic

Ród Valfranden

[opis]

• Głowa rodu: Szlachcic Gorn Valfranden
• Posiadane zimie: brak

Ród Drake

Historia rodu Drake nie sięga setek lat wstecz, nie opisuje starć pradawnych członków tego rodu z mitycznymi bestiami. Właściwie odnosi się do współczesnych nam czasów, gdy założycielka rodziny, Patricia, przybyła na wyspę Valfden. Początkowo nie mogąc odnaleźć dla siebie miejsca, tułała się po różnych miejscach, ucząc się zarówno walki, jak i magii. Szybko jednak stała się wyśmienitą wojowniczką i uzdolnioną czarodziejką, walcząc w wielu wyprawach, nawet podróżując do innych wymiarów, z których warto wspomnieć Tinirlet czy krainę stworzoną specjalnie dla wampirów, Ankorvaat. Patty, jak nazywają ją mieszkańcy wyspy, brała udział w wielu zadaniach, od polowania na smoka po zniszczenie mgły. W trakcie szukania własnego przeznaczenia pobierała nauki między innymi w Gildii Magów, z czego korzysta nadal, jednak przywiązała się tylko do jednej organizacji, do Bractwa Świtu. Choć Patty nigdy nie była idealnie dobrą osobą, odnalazła w sobie powołanie do rycerskiej posługi, jakiej oczekiwano od każdego zakonnika i zadomowiła się tam. Przez pewien czas przewodziła nawet zakonowi braci, jednak nie było jej pisane pozostać na dłużej na tym stanowisku. Gdy dalej uczestniczyła aktywnie w życiu Valfden, król Isentor docenił jej zasługi, nadając jej tytuł szlachecki. Dotychczas Patricia nie posiadała żadnego nazwiska, urodzona bez niego i bez świadomości, kim byli jej rodzice, dlatego postanowiła przyjąć takie, które będzie jej odpowiadać. Ostatecznie uznała jako swoje rodowe miano Drake; w tym czasie Patricia brała udział w pokonaniu kilku smoków i postanowiła to uhonorować, przy czym istniała też prozaiczna przyczyna – spodobało jej się brzmienie samego słowa. Jako herb służy jej zatem trójgłowy, biały smok na czerwonym polu. Kolorystyka ma tutaj bardzo duże znaczenie. Smok jest biały, ponieważ łączy się z dobrem czy duchowością, czyli wartościami, które nabrały znaczenia w życiu Patty. Jednocześnie biel jest symbolem śmierci, która nieustannie jej towarzyszy. Czerwień zaś symbolizuje pasję i życie. Smok jest uosobieniem jednocześnie siły i mądrości, a jego trzy głowy mają znacznie głębsze znaczenie niż proste odniesienie do danej wartości czy wydarzenia.

• Głowa rodu: Szlachcianka Patricia Drake
• Posiadane tytuły: Szalchcianka Aqtos i Nakas

Ród Kacmarus

[opis]

• Głowa rodu: Hrabia Themo Kacmarus
• Posiadane tytuły: Hrabia Terwor, szlachcic Xatemis, Javemir

Ród Elessar

[opis]

• Głowa rodu: Szlachcic Nathaniel Elzar Elessar
• Posiadane tytuły: brak

Ród Roydil

[opis]

• Głowa rodu: szlachcic Adamus Roydil aep Yarpen ibn Thor
• Posiadane tytuły:

Ród Antares

Ród ten jest bardzo młodym rodem szlacheckim, założonym przez wampira Dragosaniego. Swoistą ironią jest to, że jeden z najstarszych obywateli Valfden jest jednocześnie głową jednego z najmłodszych rodów. Pierwszy czyn Dragosaniego, który zapisał go na kartach historii królestwa Valfden (wtedy jeszcze nazywanego królestwem Marantu) sięga roku 26513 I Ery. Tego roku Dragosani, wraz z kompanią śmiałków, pokonał wrogi wampirzy kult i własnym mieczem zabił jego przywódcę – Kagana. Kagan był także największym zdrajcą w dziejach rasy wampirów, odpowiedzialnym za upadek Numenoru i dawnej potęgi rasy Nieśmiertelnych. Po tym zwycięstwie Dragosani osiadł w królestwie Marantu i założył rodzinę. Brał udział w licznych ekspedycjach oraz bitwach. Walczył za królestwo, bez wahania ryzykując życiem. Gdy miało dojść do największego kataklizmu z znanej historii wraz z rodziną opuścił Marant, wraz z innymi ewakuowanymi obywatelami. Osiedlili się oni na dużej wyspie położonej na zachód od kontynentu. Obecnie znana jest ona pod nazwą Valfden. Dawniej nazywana była Numenorem. Wampir Dragosani wrócił w ten sposób do swojej pradawnej ojczyzny. Dalsze jego losy obfitują w liczne bitwy, w których brał udział, wyprawy i niebezpieczne przygody, zyskując tym samym szacunek pośród elity królestwa Valfden. Po słynnej bitwie na Zielonych Równinach Dragosani wraz z rodziną opuścili stolice królestwa. Udali się do jednej z północnych wiosek, chcąc żyć w spokoju. Wtedy także zdecydowali się na przemianę w ludzi, wyzbywając się wampiryzmu. Skończyło się to tragiczną śmiercią byłego wampira i całej jego rodziny. Żonę i syna Dragosanego ścięto, on sam zaś został ukrzyżowany. Jednak nie był to koniec pierwszego spośród rodu Antares. Trzy dni po tym wydarzeniu został on wskrzeszony przez nieznanego mu nekromantę, w nieznanym celu. Przez całe lata wędrował po kontynencie, na nowo szukając dla siebie miejsca na tym świecie. Ostatecznie powrócił na Valfden. Będąc tam poddał się przemianie w wampira, po pewnym czasie zaś przeszedł rytuał, który uczynił z niego Bestię. Zdecydował się poświęcić walce z demonami. Te wydarzenia doprowadziły go do najważniejszego punktu w historii rodu Antares, utworzenia jego. Stało się to zaraz po słynnej wyprawie mającej na celu zniszczenie Mgły stworzonej przez diabolicznego Meanabea. Gdy grupa śmiałków osiągnęła sukces i Mgła została rozproszona, król Isentor I Aquila obdarował ich tytułami szlacheckimi. Dragosani jako swój herb wybrał białe dłonie tworzące gest rogów, ułożone w krzyż na czarnym tle. Herb ów ma symbolizować demoniczną naturę Bestii, której która ukazują rogate dłonie. Właśnie ręka jest bowiem pierwszym krokiem w szkoleniu tych łowców demonów. Krzyż zaś jest odniesieniem do tragicznej śmierci Dragosanego. Czerń i biel zaś są symbolami mroku wampirzej i demonicznej natury, oraz szlachetności w walce z plugastwem tego świata. Zawołaniem, które Dragosani wybrał dla swego rodu, jest „Krew i moc”, oddające źródło życia wampira, oraz siłę wynikającą z przemiany w Bestię.

• Głowa rodu: Król Dragosani I Antares
• Posiadane tytuły: Król Valfden; Książę Efehidonu; Szlachcic Efehidonu, Tykon oraz Weqru.

Ród Venatio

Ród szlachecki Venatio jest jednym z najmłodszych w królestwie Valfden. Został założony 19.02.18 roku II Ery przez człowieka Funerisa Venatio zwanego Poetą, wtedy jeszcze rycerza Bractwa Świtu. Historia rodu zaczyna się dokładnie 07.01.18 roku II Ery, gdy niespełna trzydziestoletni mężczyzna zjawia się w pewnej karczmie na rubieżach kontynentu. Znudzony ciągłą tułaczką i odnajdywaniem siebie w różnych miejscach i profesjach, Funeris słyszy od miejscowego bajarza o uruchomieniu jednego ze starożytnych dracońskich portali, które wiodą na wyspę położoną na zachodzie. Ta wyspa to Valfden, młode królestwo będące oazą dla osób zmęczonych wojną i tułaczką. Człowiek nie zastanawia się wiele i przekracza portal, a jego oczom ukazuje się zielona rozległa równina rozciągająca się pod murami stolicy - Efehidionu. Funeris Venatio osiada w mieście, dołączając do grona obywateli. Przysposabia się, przechodzi obywatelskie szkolenia i najmuje się do różnych prac, by zarobić na utrzymanie. 20.01.18 roku II Ery następuje pierwsze naprawdę ważne wydarzenie w historii przyszłego założyciela rodu. Zapisuje się on do organizacji Bractwo Świtu, która to reprezentuje łaskę boga Zartata i jest jego zbrojnym ramieniem na ziemi. Staje się rekrutem, pierwszym ogniwem łączącym go ze światłością i zbawieniem. Niespełna kilka dni później poznaje hrabiego Aragorna Tacticusa i Devristusa Morii, przedstawicieli dwóch potężnych rodów szlacheckich w królestwie. Udaje się wraz z nimi i kilkoma innymi towarzyszami na wyprawę, która miała zmienić jego życie w sposób diametralny. Po wielu niebezpiecznych potyczkach kompania dotarła do zamku, głównej siedziby bandytów z Bober Commando, przestępczej organizacji działającej przeciw ładowi na tych spokojnych ziemiach. Wsławił się tam jako dzielny wojownik, stawając przeciwko przeważającym siłom wroga, zyskał również przyjaciela w osobie hrabiego Tacticusa. Powrócił do domu po wielu dniach, by w końcu 02.02.18 roku II Ery zostać pasowanym na rycerza Bractwa i dodatkowo dostępując zaszczytu zostania Wielkim Marszałkiem Zakonnym. Mniej więcej w tym samym czasie rozniosła się wieść, że hrabia Morii odnalazł sposób, by zniszczyć otaczającą wyspę barierę. Funeris Venatio nie wiedział jeszcze wtedy, że to dzięki tej wyprawie dostąpi zaszczytu założenia własnego rodu. Różnorodna kompania postaci wyruszyła więc do starożytnych dracońskich katakumb w głębi ziemi, by odnaleźć machinę, która potrafiła niwelować otaczającą ją magię. Po wielu trudach i znojach, towarzysze broni pozyskali artefakt i zaokrętowali się na fregatę "Aquila", którą wyruszyli w rejs. U kresu podróży natknęli się na opuszczony statek pod banderą Myrtany, który chwilę potem został zniszczony przez morskiego smoka Lewiatana. Na ratunek przybył im inny potężny jaszczur, Ervatel, który poświęcił swoje życie, by ich ratować. Mgła zniknęła, kompania wróciła do królestwa jako bohaterowie. Wszyscy otrzymali nobilitację, zostając włączonymi w poczet szlachty. Niedługo potem Funeris Venatio został mianowany paladynem Bractwa Świtu. Za swój herb obrał Radwan, czyli w polu czerwonym chorągiew złota kościelna, o trzech polach, z frędzlami u dołu z zaćwieczonym na wierzchu krzyżem kawalerskim. W klejnocie zaś trzy pióra, długie i rozłożyste. Jego rodowym zawołaniem zostało stare powiedzenie z odległych krain: Sine Labore Nihil, czyli "Nic nie przychodzi bez pracy".

• Głowa rodu: szlachcic Funeris Venatio
• Posiadane tytuły: brak

Ród Nasard

[opis]

• Głowa rodu: Hrabia Rakbar Nasard
• Posiadane tytuły: Hrabia Larkos, baron Xermin i Dordan, szlachcic Sekon, Imar, Dako, Dordan, Ures i Lavos.

Ród Paladin

Początki rodu Paladin datują się na 19.02.17 roku II ery, kiedy to Jego Wysokość Król Valfden Isentor I Aquila nadal rycerzowi Lucasowi, założycielowi rodu tytuł szlachecki. Droga do tego celu wcale nie była usłana różami, ale najeżona przeciwieństwami, z którymi dane było się mu zmierzyć. Jego historia naznaczona jest cierpieniem, nieustanną walką z samym sobą, dobrem i złem. Kiedy napad bandytów pozbawił go rodziny i domu wyruszył w drogę stając się tym, który wymierza sprawiedliwość na zuchwałych i bezkarnych. Szybko jednak zrozumiał, że takie życie nie jest odpowiednie, śmierć za śmierć nie jest sprawiedliwością. Długo błąkając się po świecie, w końcu trafił na Valfden. Tam dołączył do Bractwa Świtu i szybko rozwijał swoje zdolności. Dane było mu walczyć przeciwko potężnemu kultowi demonów jak i samemu pomiotowi piekieł, spotkał Traumatę Malahara potężnego trablina, na którego sam widok drżały nogi, jak również trafił do posiadłości Boleskine, gdzie starożytna magia odcisnęła na nim swoje piętno wypalając bliznę na szyi. Jednak to wyprawa na morze dała mu coś, o czym dawniej mógł marzyć. Tytuł szlachcica. Tam walcząc przeciw hordom nieumarłych i spotykając dwójkę starożytnych smoków pomógł kompanii hrabiego Morii usunąć mgłę otulającą Valfden. I tak historia pisze się dalej… Paladin oznacza wybitnego rycerza, wzór cnót rycerskich, którymi chce cechować się Lucas i to przekazywać całemu rodowi. W herbie znajduje się Anioł z mieczem na piersi. Anioł to usposobienie dobra, a miecz oznacza nieustanną walkę ze złem.

• Głowa rodu: Szlachcic Lucas Paladin
• Posiadane tytuły: szlachcic

Ród Antarii

brak

• Głowa rodu: Evening Antarii
• Posiadane tytuły: Baronowa Heton, Szlachcianka Afers, Afes, Vean, Tumin i Utamin

Ród Erenus

Silion aep Mor zwykły krasnolud jakich wielu na Valfden, urodził się w nikomu nie znacznych na wyspie daleko położonych górach Qaven. Dzieciństwo spędził w rodzinnych stronach na ciężkich treningach, harcie ducha i ciała. Gdy osiągnął pełnoletniość pracował jako strażnik karawan, lecz po tragicznym w skutkach incydencie w którym zginęli jego przyjaciele porzucił to stanowisko. Przeszedł przez portal aby rozpocząć nowe życie tutaj na Valfden. Przez kilka miesięcy Silion był zwykłym wyrzutkiem mieszkającym na podgrodziu Efehidon, aby zarobić na chleb i gorzałkę przyłączył się do tajnego bractwa zwanego Krwawymi Krukami gdzie kontynuował swój duchowy trening. Pewnego dnia, a dokładnie 02.04.20 eII w nocy krasnolud jak zwykle wałęsając się po mieście zauważył pędzącą karetę. Nic specjalnego pomyślał, lecz kareta nagle się przed nim zatrzymała a po chwili wyszedł z niej bogato ubrany krasnolud i pięknie wystrojona maurenka. Krasnolud przyglądał się Silionowi z niedowierzaniem przez dłuższą chwile po czym zwrócił się do niego. Przekazał krukowi wieść o tym iż jest on jego dalekim kuzynem i szukano go gdyż została mu zapisana w spadku gmina Atusel wraz z tytułem głowy rodu. Silion początkowo nie mógł uwierzyć, myślał że ktoś sobie z niego żartuje, lecz krasnolud upierał się przy swoim. Zabrano go to karety gdzie opowiedziano mu o całej sytuacji, jak się okazało część jego tutejszej rodziny należy do Szarej Strefy a on sam jest teraz głową rodu Erenus.

• Głowa rodu: Silion Erenus aep Mor
• Posiadane tytuły: Baron Jaton, Szlachcic Atusel, Satein i Kardon

Ród Canue

brak

• Głowa rodu: Creed Canue
• Posiadane tytuły: Szlachcic Fetho

Ród Caved

Ród Caved wywodzi się z niewielkiego miasta Tihios leżącego w gminie Lafos. Jego rodzina była niezbyt zamożna co świadczyło o tym m.in majątek i domostwo. Rodzina utrzymywała się z pracy ojca, który parał się kowalstwem. Chcąc wprowadzić syna w fach uczył go dobrze znanych sobie schematów oręży jak i ozdób. Z wiekiem Szeklan wstąpił do straży miejskiej jednak to nie wiele podniosło ich stan majątkowy. Ojciec schorowany nie mógł już dłużej utrzymywać rodziny więc jaszczur musiał sam wyżywić rodzinę. Stając się jednym z zasłużonych strażników został oddelegowany do innego miasta gdzie zajmował się pilnowaniem bram miejskich. Po paru latach wrócił do swojej rodziny rezygnując z służby w straży. Chcąc zmienić swoje dotychczasowe życie udał się w podróż po wyspie gdzie po kilku miesiącach tułaczki trafił do Efehidonu. Tam zaczeło się jego lepsze życie. Wstąpił do Bractwa Świtu gdzie odbył tam szkolenie rycerskie i dyscyplinę zakonną. Jego mentorem był Kharim Kazama aep Gorem, z którym dobrze się znał. Uczestniczył w wyprawie przeciw Bober Commando gdzie pierwszy raz mógł sprawdzić się w boju. Po sprzeczkach z Funerisem Venatio opuścił zakon i zaczął kolejny rozdział swojego życia jako najemnik pod przewodnictwem syna Aragorna Melkiora Tacticusa. Nabył tam solidne przygotowanie najemnika i stosowne szkolenie. W tym czasie objął stanowisko państwowe podskarbiego koronnego. Wypełniał je solidnie i sumiennie dbając o finanse państwa. Brał udział w bitwie o Zuesh gdzie stracił lewą ręke. Powrócił z niej jako kaleki weteran wojenny. To jednak nie przeszkodziło mu w jego karierze najemnika. Po odbyciu solidnej służby państwowej został nagrodzony nazwiskiem Caved i ziemiami, w które wchodziło gmina Lafos, w której się urodził, i gmina Vomin.

• Głowa rodu: Baron Szeklan Caved
• Posiadane tytuły: Baron Noran, szlachcic Lafos, Vomin, Caten, Blev i Coru.

Ród Ravlet

Valfdeński ród Ravlet wywodzi się bezpośrednio z rodu o tej samej nazwie w Elanoi. Łączy je osoba Izabell Ravlet, która wywodząc się z niewysokiej szlachty elfickiej, porzuciła swoje dziedzictwo, uciekając przez portal. Po niecałych dziewięciu latach elfka zdołała wspomóc Valfden w wojnie na tyle, że zarówno zmarły król w testamencie, jak i nowowybrany podczas zwycięskiego festynu zdecydowali się powierzyć jej tytuł szlachecki i ziemie. Przyjmując je, Izabell zdecydowała się na zachowanie nazwiska ojca, zastępując jednak bujną płaczącą wierzbę w herbie pojedynczą gałązką i kroplą krwi na jej końcu.

• Głowa rodu: Izabell Ravlet
• Posiadane tytuły: Szlachcianka Emor i Polamin

Ród Draven

Historia rodu Draven zaczyna się w 24 roku III ery, kiedy to młody rycerz Bractwa Świtu mianem Marduk bierze czynny udział w II Wielkiej Wojnie przeciw siłom Ardenosu i Otchłani, a dokładniej w jej końcowym etapie. Rycerz Marduk wsławił się dzielną walką na jednym z mostów przechodzących przez rzekę Amertedon. Gdy demony zostały wygnane, a Ardenos pokonane, król nagrodził Marduka honorem szlachectwa, dając początek rodowi Draven, którego(na razie) jedynym członkiem jest Marduk. Ledwo żyjący ze swych zarobków rycerz dostąpił zaszczytów o jakich nigdy nie śnił, nieomal dławiąc się nimi. Pomimo faktu, że Marduk nie był i nie jest idealny i myli się, to ze wszystkich sił stara się żyć wierny ideałom Zartata i rycerstwa - stawać w obronie słabszych, bronić królestwa, być wiernym swemu władcy i miażdżyć zło gdziekolwiek się pojawi. Herbem rodu Draven jest czarny jak noc lew na białym tle. Ma to symbolizować bezwzględność w walce ze złem, podpartą jednak dobrem najczystszej formy - tym pochodzącym od Zartata. Lew jako troskliwy opiekun stada i straszliwy wróg tego, co mu nieprzyjazne, gotów rozszarpać plugastwo i zagryźć grzechy świata. Zawołaniem rodu jest “Per gratiam Zartat!”, co znaczy “Z łaski Zartata!”

• Głowa rodu: Marduke Draven
• Posiadane tytuły: Szlachcic Gear, Rudar i Feros

Ród Lothbrok

Torstein urodził się i wychował na Aw Draddar, jako syn jednego z jarlów. Młodość spędził rzeźbiąc mięśnie i ucząc się walczyć. Zasłynął z tego, że odrąbał toporem łapę niedźwiedzia, by następnie go nią zatłuc. Chwała jednak nie trwała długo. Został oskarżony o morderstwo (choć tak naprawdę bronił niewinnej kobiety) i skazany na swego ojca na wygnanie. Po wielu wędrówkach znalazł się w królestwie Valfden, gdzie dołączył do Bękartów Rashera. Wykonując kolejne zlecenia, dotarł znów do swej ojczyzny, by dowiedzieć się o strasznych czynach swego ojca. Pogodził się z nimi, lecz odciął od swej rodziny. W jakiś czas potem brał udział w bitwie morskiej w okolicach Atusel, oraz lądowej na Amortedonie. Za te bitwy, Król nagrodził go tytułem szlacheckim.

• Głowa rodu: Tostein Lothbrok
• Posiadane tytuły: Szlachcic Mergon

Ród Khaled

brak

• Głowa rodu: Mohamed Khaled
• Posiadane tytuły: Szlachcic Vodaemin i Laemis

Ród Malkain

Ród Malkain został utworzony z chwilą, w której wampirzyca Rikka z Maer otrzymała szlachectwo i ziemie z nadania króla Valfden Dragosaniego I Antaresa. Była to nagroda przyznana jej za udział w wojnie, która dobiegła końca 26.03.24, eIII. Pierwsza głowa rodu służyła wówczas armii królestwa pomocą jako zwiadowca i cyrulik polowy. Sama wampirzyca to obywatelka Valfden od urodzenia, warto zatem wspomnieć również jej ojca, który przybył na wyspę z kontynentu lata przed narodzinami pierwszej Malkain. Garik, z pochodzenia barbarzyńca, rozpoczął na Valfden nowe życie w zimnych murach późniejszego Zgromadzenia Cienia poddając się przemianie w nieśmiertelnego. Dar, który wówczas otrzymał przekazał później swojej córce. Dziewczyna zaakceptowała go, co dało początek nowej linii wampirów. Wracając jednak do samego rodu, jego herbem jest czarna róża owinięta wokół sztyletu o tej samej barwie na białym polu. Broń umieszczona w herbie, co wie tylko niewielka grupa osób, jest odwołaniem do zawodu założycielki rodziny. Sztylet jest bowiem narzędziem, z którym zżyci są bardzo zarówno złodzieje, jak i skrytobójcy. Róża natomiast ma symbolizować postać samej wampirzycy i jej naturę. Chociaż z pozoru delikatna i niegroźna, w rzeczywistości kontakt z nią może skończyć się nieprzyjemnie dla kogoś, kto nie wie jak należycie się zachować. Kolory zaś odzwierciedlają nic innego, jak tylko elegancję i prostotę. Zawołanie rodowe brzmi: „Za dnia nie istniejemy, w nocy niewidoczni”.

• Głowa rodu: Rikka Malkain
• Posiadane tytuły: Szlachcianka Ombros i Numeron.

Ród Sauvetier

brak

• Głowa rodu: Emerick Sauvetier
• Posiadane tytuły: Szlachcic Iz Ishash